محاکمه ساکنان پادگان اشرف اقدامی است که به ضرر هیچ کس نیست و اتفاقاً اعضای رده های پایین تر منافقین بیشتر از همه از آن سود می برند و یک بار برای همیشه از زمره سرکردگان جنایتکار این گروهک خارج می گردند 

از چند ماه گذشته تاکنون که به پایان مهلت ضرب الاجل دولت عراق در خصوص اخراج منافقین از خاک این کشور رسیده ایم، سرکردگان منافقین همه راه های ممکن را برای فرار از تنگنای پیش رو امتحان کردند. فارغ از این موضوع که اساساً یک گروه تروریست هیچ جایگاهی به منظور تاثیر گذاری در تصمیم قانونی یک دولت رسمی ندارد باز هم دیدیم که تحرکات این گروه، از قبیل حمایت برخی شخصیت های سیاست مدار غربی، حداقل این اجازه را به منافقین داد که در این زمینه سر و صدای زیادی همراه با هوچی گری رسانه ای راه بیاندازند.

بخشی از دست و پا زدن های منافقین برای فرار از حکم اخراج که البته هزینه های گزافی را هم در پی داشت به شرح ذیل بود:

- تجمعات اعتراض آمیز در مقابل مقر سازمان ملل در ژنو توسط کسانی که در ظاهر طرفداران منافقین خوانده می شدند اما نه تنها اشرف، بلکه خود منافقین و سرکردگان این گروهک را هم نمی شناختند و فقط در ازای دریافت مبالغی و همچنین امکانات رایگان همچون بلیط هواپیما و تور اروپا حاضر به انجام این کار شده بودند!.

- ادعاهای بی اساس و پیگیری حقوقی وضعیت کمپ اشرف و ساکنان آن، به عنوان پادگانی متعلق به منافقین و ادعای دروغ پناهندگی ساکنان این کمپ!.

- صرف هزینه های گزاف در ازای حمایت برخی سیاست مداران غربی آن هم در حد سخنرانی به نفع این گروه و مخالفت با اخراج منافقین از عراق تحت عنوان حقوق بشری،"حفاظت از اشرف"!

- التماس برای تمدید ضرب الاجل و خریدن زمان از دولت عراق که سرکردگان منافقین آشکارا یا پنهان به آن مبادرت می کردند.

- تهدید به قتل عام در اشرف و سعی در بهره برداری های رسانه ای و مظلوم نمایی از دیدگاه حقوق بشری.

- و آخرین اقدام نیز تلاش به ترور نخست وزیر عراق توسط یکی از طرفداران حزب منحله بعث و حامی منافقین بود،به این امید که از این طریق تا مدتی از مهلکه بگریزند.

اما در عمل هیچ کدام موثر واقع نشد و منافقین که ادعا می کردند اشرف شرف آنهاست و در تلاطم توفان ها مانند کوه ایستاده است! مجبور به اعتراف به این واقعیت شدند که یا توفان خیلی پر زور بوده و یا شرف منافقین خیلی سست بوده است.

هر چند دولت عراق در اقدامی بشر دوستانه و به قصد ایجاد تعامل در این موضوع، مهلت از پیش تعیین شده را با شرط تخلیه اشرف، ۶ ماه دیگر تمدید کرد اما در عمل و موضع گیری اثبات کرده در اجرای اصل تصمیم خود قصد عقب نشینی و انعطاف ندارد.

بالاخره اخراج شروع شد و قرار است گروه اول از اعضای منافقین پادگان اشرف را به مقصد پادگان لیبرتی در نزدیکی بغداد ترک کنند، البته پر واضح است که پادگان لیبرتی ایستگاه آخر نیست و این مکان فقط به منظور انجام مراحل پذیرش پناهندگی توسط نمایندگان کمیساریای عالی در امور پناهندگان سازمان ملل در نظر گرفته شده و فرستادن منافقین به این مکان کاملاً موقتی است. اما موارد قابل تاملی در این انتقال و رویه پذیرش پناهندگی وجود دارد که بررسی آنها بسیار ضروری است.

 

رویه طولانی ثبت نام پناهجویان و پذیرش پناهندگان

 

اگر از تعداد قابل توجه ۳۴۰۰ نفری منافقین که خود مشکلی بزرگ برای یافتن کشور های پناهنده پذیر و جای دادن این تعداد در آنها بوجود آورده و ایضاً ماهیت این گروه تروریست که باعث می شود کشور ها از پذیرش آنها سر باز زنند، بگذریم به مشکلی اساسی تر برخورد می کنیم که در واقع یک حساب و کتاب ساده بر حسب زمان است که معادله ای پیچیده و مبهم را پیش روی دولت عراق و نمایندگان سازمان ملل قرار می دهد.

بر طبق روال پذیرش پناهنده و دردسر های خاص منافقین در این رویه که یکی از آنها و در واقع مهمترین آن اصرار اعضا بر جلوگیری از تحویل به ایران است (به نظر می رسد که پافشاری منافقین بر این موضوع با هدف دست یابی به پناهندگی جمعی آنهاست)، پیش بینی می شود که در خوشبینانه ترین حالت مراحل پذیرش هر یک از اعضا مدت زمانی معادل با ۴ ماه زمان لازم داشته باشد و باز هم اگر نیروهای کمیساریای عالی پناهندگان که برای پرونده منافقین در عراق به خدمت گرفته می شوند را ۱۰ برابر تعداد همیشگی یعنی ۱۰۰ نفر فرض کنیم باز هم یک ضرب و تقسیم ساده نشان می دهد که ۳۰۰۰ نفر را باید به ۳۰ گروه ۱۰۰ نفره تقسیم کنیم و بعد برای هر گروه ۴ ماه زمان در نظر بگیریم که در این صورت به زمانی معادل با ۱۰ سال می رسیم!.

اگر چه دولت عراق یک مهلت ۶ ماهه برای این کار در نظر گرفته اما برای به قطعیت رسیدن پذیرش اعضای اشرف باید حداقل ۲۰ بار دیگر این مهلت را تمدید کند که قطعا از حوصله دولت عراق در این پرونده خارج است.

مشکل بعدی نیز باز می گردد به ماهیت تروریستی این گروه و علاوه بر آن، بیش از ۳۰ سال اداره آنها با ساختار فرقه ای. این ویژگی های گروهک منافقین باعث شده که کشور های پذیرنده پناهنده تاکنون در برابر پذیرش منافقین مقاومت کنند و در حال حاضر نیز بر سر مواضع خود باقی مانده اند.

 

عدم وجود دلایل کافی برای ارائه درخواست پناهندگی

 

در بررسی وجه دیگری از این پرونده باید نگاهی هم بیاندازیم به آمار درخواست ۲۰۰ هزار پناهجو(۱) در سال ۲۰۱۱ میلادی که به صورت رسمی اعلام شده است. می بینیم که با توجه به اینکه این آمار از میزان پذیرش پناهنده از سوی کشورهای پذیرنده بسیار بالاتر است پس این کشور ها برای انتخاب پناهندگان می توانند پناهجویان متعارف و نیازمندتر به پناهندگی را انتخاب نمایند! گزینه هایی که سابقه تروریستی، خود سوزی، فعالیت فرقه ای و تشکیلاتی نداشته باشند.

دلایل این کشور ها نیز در رد درخواست منافقین به عنوان پناهنده نیز بسیار منطقی است به عنوان نمونه کشور سوئیس در دلایل خود توضیح داده که به دلیل وجود امنیت در جمهوری اسلامی ایران، این کشور برای اعضای پادگان اشرف مکان امنی است و در صورت مراجعه به این کشور خطری آنها را تهدید نخواهد کرد پس لزومی ندارد که به عنوان پناهجو درخواست پناهندگی ارائه کنند. و منافقین نیز برای رد این دلایل باید اثبات کنند که فارغ از وجود امنیت در ایران، این افراد در زمان اقامت در این کشور در زندان محبوس بوده و در صورت بازگشت دوباره با مجازات های سنگین روبه رو خواهند شد!.

 

راه حلی دیگر، در صورت عدم پذیرش کشور های پناهنده پذیر

 

البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که حتی در صورت پذیرش وضعیت پناهندگی توسط کمیساریای عالی پناهندگان، این امر به منزله ختم به خیر شدن موضوع و تثبیت وضعیت نمی باشد. بلکه پس از طی این مرحله، در واقع مرحله دشوارتر فرا می رسد؛ کمیساریا هر یک از افراد دارای وضعیت پناهندگی را به کشور های پناهنده پذیر معرفی می کند. آنها نیز طبق رویه کنونی شان، مدارک و اسناد پناهنده ها را مورد بررسی و رسیدگی قرار داده و معمولاً پس از حداقل ۴ ماه (در خوشبینانه ترین حالت) نظر خود را در مورد پذیرش یا عدم پذیرش درخواست پناهندگی اعلام می نمایند که در صورت مخالفت با پذیرش پناهنده، پناهجو دو راه برای انتخاب دارد:

۱. بازگشت به مکان اولیه (در مورد منافقین: عراق)

۲. طرح دادخواست تجدید نظر در مورد عدم پذیرش پناهندگی.

 

که هر دو انتخاب غیر منطقی و یا شاید امکان ناپذیر باشد، زیرا که در مورد انتخاب اول یعنی بازگشت به عراق، بای گفت باتوجه بی اینکه هدف اصلی دولت عراق از تمدید مهلت این است که منافقین برای همیشه از عراق خارج شوند پس بعید به نظر می رسد که با این گزینه در صورت وقوع موافقت کند. و در مورد انتخاب دوم نیز واضح است که این پروسه نیز حتی اگر به موافقت کشور پذیزنده پناهنده منتهی شود، باز هم چند ماه طول می کشد که البته این زمان را باید به زمان قبلی که جلوتر محاسبه شد و قطعاً در حوصله دولت عراق نمی گنجید، اضافه کنیم!

البته در این شرایط که کشور ها با ارائه دلایل حاضر به پذیرش تعدادی پناهجو نمی باشند راه حل دیگری هم وجود دارد که به درخواست تجدید نظر مشهور است و بر طبق آن درخواستی به شورایی دولتی در آن کشور ارائه می شود تا شاید از این طریق بتوان نظر کشور پذیرنده را تغییر داد. و اتفاقاً این شرایط در اکثر کشور های پذیرنده پناهنده نیز مانند فرانسه، انگلیس، نروژ و استرالیا وجود دارد.

باید توجه داشت که این مراحل نیز مستلزم صرف مدت زمانی دیگر می باشد و این مدت زمان را باید به زمان قبلی اضافه کرد و البته توجه داشت که این بار هم ممکن است پاسخ کشور میزبان مثبت نباشد!.

 

محاکمه؛ گزینه ای که بیش از همه به نفع منافقین است

 

با تمام توصیفات گفته شده در بالا، گزینه دیگری نیز می توان مطرح کرد که البته از ابتدا هم وجود داشته و در خواست بسیاری از خانواده قربانیان جنایت های این گروهک در ایران و عراق نیز می باشد. و آن محاکمه اعضای این گروهک فارغ از سمت و رده سازمانی آنها می باشد.

برای اجرا و پیگیری این گزینه عادلانه، دلایل بسیار زیادی نیز در اختیار می باشد که یکی از مهمترین و کافی ترین آنها که مورد پذیرش در سطح بین الملی نیز هست، و حتی خود منافقین هم به آن اعتراف دارند عملیات مرصاد (فروغ جاویدان) می باشد.

این عملیات که از سوی منافقین و به قصد تعرض به خاک جمهوری اسلامی صورت گرفت، هر چند با واکنش قاطع ارتش ایران مواجه شد اما دقیقاً در زمانی رخ داد که هم جمهوری اسلامی ایران و هم عراق پیشنهاد ترک مخاصمه را رسماً پذیرفته بودند. بنابراین، این عملیات در واقع تلاشی برای نقض صلح و امنیت بین المللی بین دوکشور به حساب می آید که توسط گروهی که حیاتش فقط در برهم زدن صلح و امنیت بین المللی امکان پذیر است، صورت گرفته است.

به هر حال می توان به راحتی پیگیر محاکمه منافقین از طریق همین یک پرونده شد و از برکات این محاکمه این است که حداقل رده های پایینی را که در عملیات ها و جنایات منافقین شرکت نداشته اند و اتفاقاً جمعیت حداکثری ساکنان اشرف را تشکیل می دهند را جداسازی نمود و به صورت رسمی پسوند تروریست را از آنها حذف کرد، تا به اختیار خود، بازگشت به ایران و یا پناهندگی در هر کشور دیگری را انتخاب کنند.

پس مشاهده می شود که در بیانی ساده، محاکمه ساکنان پادگان اشرف اقدامی است که به ضرر هیچ کس نیست و اتفاقاً اعضای رده های پایین تر منافقین بیشتر از همه از آن سود می برند و یک بار برای همیشه از زمره سرکردگان جنایتکار این گروهک خارج می گردند.

این گزینه غیر از جداسازی رده های پایین منافقین از سرکردگان جنایتکار این گروهک، تکلیف این گروه ۳۴۰۰ نفری را نیز در اسرع وقت و برای همیشه روشن می سازد.